Deniz Ezer

Yaşananlar bir kabus gibi çökmüş, çocuk katliamları,kadın cinayetleri,intiharlar,hayvan katliamları….Her katliamdan sonra yasalardan ve bundan sonra alınacak tedbirlerden bahsedilir.Bahsedilir de sonuç; katliam bir yaşam kültürüne dönüşmüş durumda ki bu yaşam kültürü toplumsal çürümeden başka bir şey değildir. Hayallerini yalnız dehşetin doldurduğu bu ölüm ülkesinde, bütün insanî yönler kaybolmuş durumda. Ümitli olmak içinde yaşamın biricik desteğinin uyanık olmak dışında başka bir şey kalmadığını düşünüyorum..Ne adalet mekanizması ne de önleyici hizmetler. Vatan,milet denilince adam vurulan, farklı bir düşünce üretildiğinde hapis boylanan paranoyak bir ülke oldu bu diyarlar. Patolojik ruh haliyle, komşusundan korkar oldu memleket insanı.Oysa hepimiz biliyoruz ki korkunun egemen olduğu havalarda, güven de buharlaşır. Güven duygusu yitmişse verimini yitirir insan, üretemez; hayatı, kendisini, sokakları, yakınlarını, başkalarını tüketir. Kitle imha silahları kullanılmadan kitlesel bir...

Bunca sömürü çarkı,yolsuzluk ve açlık varken kitleselleşememek ve halka umut olamamak nasıl açıklanır ?Sol,sosyalizm,sosyal demokratlar,komünistler Türkiye de bir çıkmazın içinde olan halka umut olma anlamında çözümün ne olduğu konusunda emin değiller.Geldiğimiz noktada daha da kahredici olan ne yerel anlamda ülkemizde düzelme olacağı konusunda ne de genel anlamda küresel tüketim haline dönüşmüş kapitalizmin aşılmasının imkansız olduğu konusunda bir gerçeklik olarak görülmesi durumudur.Protestocu kimliği aşamayan,bir program,bir planı olmayan karşı tarafın yaptığına karşı bir hamle geliştirmek dışında halka güç veremeyen bir sol ve temsiliyetleri ile karşı karşıyayız.Oysa tarih bilinci ve diyalektik mücadelenin uzun soluklu programla ve hedeflerle olabileceğini göstermektedir. Umutsuzluk çaresizlik doğrurur,çaresizlik kabullenmeleri yaratır.Dolayısıyla acı olan doğada görülebilecek tüm eşitsizlikleri hiç olmadığı kadar derinleştiren, yeni ve çeşitli yoksulluk ve çaresizlik biçimlerini...